ORA MUNG SEPISAN
Dening : Aida Nurjanah
Imah bocah wadon sing eseme nyenengake ati,
pawakane dhuwur singset, pokoe ayu tenan akeh bocah lanang sing senengane
godhani dheweke. Nanging dheweke ora tau nggubris amarga dheweke kuwi anake pak
kyai, bocah-bocah sing nggodhani dheweke yo apik-apik unine..
“Assalamu’alaikum mb Imah.. badhe
tindhak pundi?” takone bocah-bocah lanang.
“Wa’alaikumsalam, arep menyang
omahe budhe, wonten perlu napa nggih?” jawabe Imah kanthi alus banget.
“Ohh, boten wonten perlu
napa-napa kok, mangga dipunlajengaken lampahipun, atos-atos nggih” jawabe
bocah-bocah lanang mau.
“Nggih mas, matursuwun, mangga”
walese Imah karo mesem bungahke ati sing nyawang.
Godhong-godhong wit padha tetiba
katirak angin, udara kecampur bledhuk ngiringi lakune Imah menyang omahe
budhene sing ora adoh saka omahe Imah.
Banjur wes tekan omahe budhene, Imah
karo budhene padha omongan, akeh banget sing diomongake termasuk kabar
bapak ibu lan mbakyu-mbakyune Imah. Udakara 2 jam ning kana, Imah di telpon Bu
Siti yaiku ibune sing isine Imah dikongkon balik. Banjur Imah balik lan terus
pamitan.
Jebule ning omah, Imah wes
ditunggu karo kancane wadon, irna jenenge. Irna kuwi kanca smpne Imah biyen.
“Pye Ir kabare? Suwe wis ora
ketemu yoo?” pitakone Imah sing sepisan
“Apik Mah kabarku, lha kwe dhewe
pie? Koq tambah ayu wae , hehehe ”
jawabe Irna takon meneh lan ngelem Imah.
udakara ngunu kuwi mau
pacelathone wong loro, Irna duwe ide kepriye yen ngadakake jalan-jalan karo
kanca-kanca smp kabeh utawa reuninan. Imah ngiyani, setuju aring idene Irna
kuwi...
Banjur, acara kuwi bakal
dianakake 3 minggu meneh, Irna lan Imah ngei kabar kabeh kanca-kanca smpne,
tanggepane kancane yo padha setuju, padha gelem. 3 dina sawise Irna rerembugan
karo Imah, kanca-kanca kalebu Imah lan Irna rembugan meneh kanggo nentukake
panggon lan wektune, banjur ana sing usul kepriye yen panggonanne ning
pemancingan, mancing dhewe, masak dhewe lan dipangan bareng”. Kanca-kanca ana
sing setuju ana uga sing orak setuju. Wektu ijek do bahas masalah panggonane
kuwi, Imah meneng klakep nek ngerti panggonane ning pemancingan. Kanca-kanca
pada gumun kenapa Imah kyak kuuwi, banjur Doni
kancane lanang takok,
“Kowe kenapa Mah? Kok meneng
cep?” takoke Doni
Ning kana, Imah jek meneg durung
bisa jawab, kira-kira 1 menit Imah nembe jawab.
“Ngapurane kanca-kanca kabeh, nek
pancen panggonane ning pemancingan jujur aku ora bisa melu.” Jawabe Imah
“lha kenapa Mah? Koq ngunu?”
takoke kanca liyane.
“Aku trauma karo sing jenege
kali, segara, tambak apa apa waelah sing sakjenise kuwi” jawabe Imah karo
pikirane cabang-cabang akeh.
“lho...h kok isa ngunu Mah?
Emange kenang apa?” Saute kanca liyane meneh.
Kanca-kanca banjur bingung
banget, amargane kanca-kanca wis akeh sing setuju menawa panggonane ning
pemancingan, panggonane enak, adem, panganane yo gampang dipilih rasa
bebarengan ya isa metu ning kana. Nanging kepriye yen Imah rak melu kok ya orak
penak...
Imah ya padha wae bingung, iki
ameh kepriye dheweke.
“Lha ngapa tho Mah? Rak isa
dipeksa sithik traumamu kui Mah?” eyelane kanca-kancane Imah.
“orak yo..aku orak bisa tenan!”
jawabe Imah..
“Lha kenapa tho Mah? Ayo crita
marang kanca-kanca kabeh” peksane kanca-kancane Imah.
Imah orak duwe pilihan liya,
akhire Imah crita marang kanca-kancane.
“Ndekbiyen, wektu aku cilik aku
arep nusul bapakku ning sawah, dalane sawahe kuwi nglewati jembatan sing saka
pring 3 dijejer-jejer. Aku lunga karo mbakyuku lan ibukku. Pas meh tekan
pinggir ujuk-ujuk wae aku kepleset terus kejebur ning kali kuwi mau, aku sing
iseh cilik orak ngerti apa-apa aku mung nangis karo ngundang-ngundang ibukku,
sawise ibukku ngerti nek aku kejegur ning kali mau ibukku otomatis langsung
melu jegur, nulungi aku. Sanajan aku wis mentas, aku ijek nangis amarga keweden
banget atiku..
Kuwi sing sepisan, sing kaping
lara, pas aku ning omahe budheku mburi omahe budheku kuiw ana segara sing
asring akeh wong mancing, ning kana aku mung lunggah-lungguh karo nonton wong
mancing, nanging delalah aku kok isa tiba meneh ning kali, padahl kuwi aku ya
durung gedhe, ijek cilik. Banjur aku ditolongi karo bapak-bapak mancing mau.
Kedadean lara kuwi mau wis cukup gawe aku wegah lunga marang kali, segara utawa
tambak lan apalah sejenise kuwi. Nanging siji meneh kedadean aku kecegur kali,
pas kuwi nembe wae udan deres, kali ning desaku kebak banyu. Kancaku padha
dolanan ning pinggiring kali kuwi, bodhone aku kok ya melu-melu dolanan ning
pinggiring kali mau. Sing dakpikirke lak ya kedadean tenan pisan meneh
pengalamanku kecegur kali..
“Aduuh biyuung.....aku ki saksake
salah apa? Kok ya ora mung sepisan kejegur ning kali. Mula saka kuwi
kanca-kanca aku wis wegah mara sing jenenge ning kali lan sejenise. “
Saka crita kuwi mau kanca-kancane
dadi ngerteni pangrasane Imah, banjur panggonan reuni diganti orak sida ning
pemancingan. Diganti ning rumah makan byasa sing wis siap sedia mung garek
mangan. Rapat reuninan wis bar, kabeh pada budhal balek.
“Imah ayu-ayu jebule kok cilike
orak mung sepisan kejegur kali ya” amonge kancane Imah nggremengi Imah.
“Imah kan ya orak kepengin tho
ngunu kuwi, kuwi kebenaran utawa takdir ya mung Allah sing ngerti.” Wislah aja
ngrasani wong, sing penting kan apik kabeh.
0 komentar:
Posting Komentar