Jumat, 11 Juli 2014

Cerkak Ngapurane Ya Nur

Ngapurane Ya Nur....
Dening : Aida Nurjanah

Aku mung bocah cilik sing durung  ngerti apa-apa. Saiki aku nembe kelas 2 smp ing salah siji sekolah negeri kutha Semarang. Aku dudu anakke wong sugih, dudu anakke wong ndue, aku anak tunggal saka bapak lan ibukku. Nanging saiki aku mung tinggal karo simbahku amarga ibuk lagi kerja adoh dadi TKI ning Arab sawetara bapakku sampun tilar donya. Aku sayang banget karo simbah lan ibukku.

Dina iki aku sekolah kaya dina-dina biasane, jam setengah enem aku digugah karo Simbah.
“Ri...Amri..tangi Le..wes jam nem iki, ndang wudhu, shalat mundak telat mengko sekolahmu” ature Simbah gugah aku sinambi gawe sarapan kanggo aku.
“Inggih mbah....” saurku karo riyip-riyip kucek-kucek mata lan mudun saka paturon. Aku gregah tangi wudhu, shalat lan terus adus. Wes siap kabeh kinyis-kinyis tinggal mangkat, nanging sakdurunge mangkat aku di dhawuhi Simbah sarapan dhisik. Aku digawekake sarapan sega goreng karo Simbah, sinambi aku mangan, Simbah matur
“Le, mengko nek sekolah sing tenanan, mesakke ibuk sing golek duwit tekan adoh”
“Nggih mbah..Kula nggih saben bengi donga kengge ibuk, muga-muga ibuk wonten mrika sehat lan lancar anggenipun kerja mbah”
“Iya Le..Simbah yo donga kanggo ibumu, muga-muga apik kabeh, kowe aja lali shalate yo Le,
aja nggawe kecewane ibu lan Simbah”
“Nggih sampun, kula mangkat riyin nggih mbah, sampun telas niki sarapane, maturnuwun ya mbah.”
“iya Le, ati-ati ning dalan, mengko pas kowe balik, Simbah ora ning omah yo, lagi rewang ning Bu Lastri nduwe gawe.”
“Nggih mbah, Assalamu’alaikum.” Salamku karo salim marang Simbah.
“Wa’alaikumsalam Le.”

Aku mlaku metu omah, krek...krek...krek... swara lawang kayu tak buka, Bismillahirrahmanirrahim niatku mangkat sekolah.Aku mangkat nglewati dalan elek, kancaku padha mangkat numpak pit, aku mlaku yo orapapa, sing penting isa sekolah. Batinku muni.

Tekan sekolahan, aku seneng banget ketemu karo kanca-kancaku, padha crita-crita, ana sing dolanan ana uga sing lagi sinau nggarap tugas.Kalebu  Nuri kanca wadon sing senengane ngece aku, senenge tukaran karo aku nanging ora niat tukaran tenanan, mung guyon. Aku yo senenge ngece dheweke kanggo guyonan.
Palajaran dina iki wes rampung, aku langsung bali menyang omah. Langite katon terang, hawane panas, udara wes kotor kena polusi montor-montor tak irup aku balik nglewati dalan sing akeh wong mloka-mlaku nggolek dhuwit kanggo panguripan.

“Assalamu’alaikum” salamku lan mlebu omah, nanging swara hening, kahanan omah sepi amarga Simbah lagi lunga. Aku banjur salin lan mangan, sore iki jadwalku les BTAQ ning sekolahan jam 4 sore, mula aku langsung turu awan supaya mengko ora ngantuk pas les BTAQ.

Jam 3 aku tangi, adus langsung shalat. Pas nembe siap-siap swara lawang kebuka krek...krek...krek...
“Assalamu’alaikum” swarane simbah teka.
“wa’alaikumsalam, sampun wangsul mbah?” Sautku marani simbah lan salim tangane simbah.
“ Arep ning ndi Le? Kok wes rapi men?” Pitakone Simbah.
“ Badhe tindhak sekolahan mbah, wonten les BTAQ.”
“ Oh ya, sing sregep lan ngati-ati Le!”

Sore iki rasa-rasaku ana sing aneh, ora kaya dina-dina biasane. Jam setengah 4 aku wes tekan sekolahan, nanging Bu guru dereng rawuh. Sidane aku lan kanca-kancaku padha gegojekkan,
“ Ri...Amri.. kowe napa kok meneng wea? Kene awor karo kanca-kanca. Ayo rene!” undange Nuri.
“ Meh mbok jak nopo Nur?” takonku
“ Ayo rene!!!” undange Nuri karo ngawe-awe aku.  Sakdurunge aku tekan grombolane bocah-bocah, nuri ngenyek aku.
“ Amri elek, cah cilik..” ecene Nuri karo mlayu.
“ kowe yo elek!!” balesku karo ngoyak Nuri, nanging ora kena-kena.
“ ora kena..ora kena..” saure Nuri

Aku sepintas jupuk sulak sing ana ning meja guru, banjur pas ameh tak balangke Nuri, dheweke malah mengo madhep aku, mak jleb sulak sing tak balangke mau kena mripate Nuri. Lansung getih tumetes moncrot saka mripate Nuri, aku lan kanca-kanca kabeh gugup. Rasaku campur aduk wedi, mesakke pokoke campur aduk. Aku ndrerek wedi bangeeeet.... kanca-kanca padha wae wedi ora wani nulungi Nuri, kancaku Rifki langsung menyang kantor guru nglapor yen ana kedadean kaya iki.  Pihak sekolahan langsung telpon ambulan Nuri digawa menyang rumah sakit.

Kanca-kanca ana sing nyalahke aku, ana uga sing ngayem-ayemke atiku. Aku bingung, wedi. Les BTAQ sore kuwi ora sida, kanca-kanca padha bali termasuk aku padha wae balek omah. Bengi-bengi aku cerita kabeh marang Simbah, Simbah ya padha wae bingung kudu piye...
Sakwise kedadean wingi sore aku ora wani mangkat sekolah nganti 2 dina. Simbah telpon ibuk terus  ibuk badhe wangsul ning Semarang seminggu meneh tekan.

3 dina kepungkur kedadean paling tak wedeni kelewat, aku nembe mangkat sekolah, dina kui Nuri durung mangkat sekolah. Jek ana rumah sakit
Sakwise ibukku wangsul, dugi Semarang aku, Simbah lan ibuk langsung tilik Nuri ning rumah sakit. Njaluk ngapura karo Nuri lan keluargane Nuri, Ibu menehi duwit kanggo pengobatane Nuri.

Udakara sebulan, Nuri wes mangkat sekolah, nanging mripat tengene wuta ora bisa kanggo ndelokki. Dadi Nuri mung isa ndelokki nganggo mripat kiwane.
“ Ngapurane ya Nur..” batinku muni karo ngewaske Nuri.


0 komentar:

Posting Komentar